Het is tijd om te vertellen. Over relaties, relateren. En hoe dat werkt en niet werkt. Voor mij.
Het is vrijdagmorgen net voor de Nieuwe Maan en ik heb een wat triest gevoel, ook al schijnt de Zon op me. Enkele weken geleden kwamen de woorden naar buiten die ik al een tijd van binnen voelde. “Ik wil niet meer met je verder in de vorm zoals die nu aan het ontstaan is want het past niet bij me, en ik weet ook nog niet wat wel past”.

Ik weet nog heel goed hoe ik weerstand en een grote Nee voelde als mensen vroeger dingen tegen me zeiden over trouwen, samenwonen en kinderen krijgen. Volgens hen het ware geluk. Ik kon me er niets bij voorstellen…dat het leuk zou zijn om steeds met één man in een huis te wonen tot ik dood zou gaan en dan ook nog met kínderen erbij. En eeuwige trouw. Pf ik moest er niet aan denken zeg. De vrouwen die dat deden leken me nou niet bepaald gelukkig…Ik wilde de wereld ontdekken, groots genieten en met veel mensen zijn.
En seksualiteit…daar had ik ook zo mijn dromen over. We keken thuis wel eens van die westernfilms, ooo en als het dan zover was dat de stoere mannen uit een gevecht zo’n dorp binnenkwamen op hun paard…de eerste plek waar ze heen gingen was The whorehouse. Daar waren weelderige vrouwen, sterk en prachtig. Ze bestierden daar de boel samen. En haalden de oorlog uit de man.
Ik vond dat zó fascinerend. De mensen in zo’n dorp hadden een mengeling van ontzag en vrees voor deze vrouwen, de hoeren. Doodeng, die seksualiteit. En dus werden ze beschimpt.

In mijn leven zijn ook vele jongens en mannen voorbij gekomen. En ja, ik ben ook beschimpt. Ik was de hoer, de slet. Gelukkig is mijn grote levenslust, mijn seksuele energie, altijd groter gebleven dan de impact van die stemmen van buitenaf. Maar pijn deed het natuurlijk wel.
Mensen, en met name vrouwen, vonden (en vinden) mij soms heel eng. Ik ken geen taboes, praat overal over. Zie, voel en merk op. Observeer en vraag. Vanuit een grote puurheid en nieuwsgierigheid, vanuit mijn hart.
En echt, ik hield van die jongens en die mannen, van allemaal. Iedere kus, elke omarming, elk avontuur. Ik heb het intens beleefd. Bij de ene bleef ik lang, de andere was voor een avond, met de ene had ik wilde sex en met de andere voelde ik me een priesteres die hem in mocht wijden.

Het was ook verwarrend. Want de ons sinds eeuwen ingeprente beelden van het gezin als hoeksteen van de samenleving en de plaatjes in mijn moeders Libelles lieten me toch niet onberoerd. Dus ja, ik zwichtte en ben 17 jaar met de vader van mijn dochter geweest. 17 jaren met mooie tijden en diepe dalen. We pasten niet bij elkaar. We waren goed als vrienden. Niet als geliefden. Ik ben over vele grenzen gegaan. En dat samenwonen me niet past, is toen wel gebleken.
Toch geloof ik dat alles in de juiste orde gebeurd en dat elk mens in mijn leven daar is als een spiegel om in te kijken.
De grootste les leerde ik van mijn grootste liefde. Die me verliet.
In het donker dat volgde, leerde ik de projecties los te laten. De pijn te doorvoelen. Het duurde jaren voor ik écht voelde dat al die liefde in mij zit.
De tocht naar binnen was een zware. Diepe zielenpijn van verlaten worden, afgewezen zijn, hele stukken uit vorige levens kwamen voorbij. De connectie, en de niet-connectie met mijn moeder en voormoeders, met vrouwen in het algemeen….alles is voorbij gekomen en wat is er veel geheeld! Door mijn openbreken en aangaan, het praten en delen en het zitten in cirkels met wijze vrouwen. En door het mogen huilen in de gulle en veilige armen van een andere geliefde en in die van zijn wijze moeder.

Die grote liefde, dat weet ik nu ten diepste, dat ben ik zélf. En dan niet het kleine ego-ik zelf. Ik bedoel dat immens krachtige zachte Licht, die bron. Dát Zelf. Dat stuk puur Zijn dat ik alleen heb kunnen vinden door zo diep in het donker af te dalen. Het ontdekken van dit Zelf maakt dat ik niet meer nódig heb. Dit voelt vrij en tegelijk eng, want hoe dan wel?

En nu kom ik terug op wat ik kort al zei over inwijden en Priesteres zijn. Ook dit is een diepe her-innering en een groot verlangen.
Toen ik het boek van Debora Zacchariasse las, “In Persephone’s armen”, wist ik dat ik dát ben. Geen hoer in een hoerenhuis, zoals in de westernfilms. Die waren onstuimig en gaven zichzelf vaak weg en leeg. De verbinding ontbrak, de puurheid. Dat ken ik en heb ik ook wel gedaan. Het voelde altijd pijnlijk, naderhand.
Ik ben ten diepste een Priesteres. Die de heilige seksualiteit kent en haar eigen sensualiteit, en ook de ritmes van de getijden. Die de stemmen van de stenen en de bomen kan horen. Het fluisteren van de wind voelt en die kan schouwen in het water. Magisch en aards. Tegelijk.
En Priesteressen woonden ook niet samen met de mannen. Zij woonden van oudsher met elkaar, in de Tempels. Waar de koningen nu en dan kwamen voor advies en kracht, voor de heilige Tempeldiensten (aanraking, koestering, ware vrouwelijkheid en seksualiteit) en zij beloonden hen daar rijkelijk voor! Deze vorm van samenleven werd ook al prachtig beschreven in het boek De Rode Tent, dat ik in de jaren ’90 kreeg van mijn toenmalige schoonmoeder, ik was er destijds al door geraakt en nu zijn er wereldwijd heel veel Rode Tenten. Er is een diep verlangen in vrouwen om samen te komen omdat wij Weten hoe krachtig dat veld is! En wat ís deze kracht ook al eeuwen onderdrukt…

In de twee jaar dat ik de inwijdingsweg volg in de Tempeltraining, bij Debora dus, heb ik mijn Ware wildheid en mijn zuiverende vuur leren kennen. Ik kan er nu mee spelen en mee werken. Zie de verbinding in álles. Ik heb handvatten voor mijn onstuimigheid en zal mezelf nooit meer leeg geven. Ik werk namelijk samen met de krachten die me als meisje al zo als Thuis voorkwamen: de stenen en de bomen en de machtige getijden. Dat houdt me op de grond en in verbinding.
En ook: ik werk en ben heel vaak samen met vrouwen. Eigentijdse mede Priesteressen. We dragen en horen elkaar. Maken soms ruzie en koesteren elkaar daarna weer innig. Dát is mijn pad.

Ik schreef in het begin over een wat triest gevoel. Ja. Dat klopt. Want het pad van Priesteres, van Inwijdster, hoe mooi en zuiver ook, is pionierswerk in onze huidige wereld vol verstrikkingen, pijn en taboe. Het is het pad van The lonely wolf, zoals mijn vriendin me zei. En waarvan ik moest huilen omdat het zo waar voelt. Ik weet nog niet hoe een relatie met een man voor mij wél zou werken. Ik probeer. Stel me open, ga aan en beëindig ook als ik voel dat het nodig is. Er is wel een diep verlangen naar die ene, de mijne.

Voor nu voelt het prachtig en krachtig om mijn gaven, te delen met veel mensen. In sessies via bijmij.nu en in koesterende vrouwencirkels deel ik mijn Liefde. Ontvang ik liefde. En ja, ik word daar rijkelijk voor beloond, op vele manieren. Het stroomt en ik geniet. En dat is voor mij een teken dat ik het goed doe.
Mijn hart is open voor het niet-weten en voor wat er Nu wel is.

Dank je dat je naar me geluisterd hebt door deze woorden te lezen.

Judith